سی و هفت

منتظرم بیدار شی و تمومش کنم...

این نیمه و کم جون بودن ها رو تموم کنم.

خودم شروع کردم، وقتی که اولینبار سلام کردم و حالا انگار باز منم ک باید.. که منم اونی ک خداحافظ رو اول میگه.

می خوام همه چیز رو بالا بیارم.. دل و روده و قلبم رو. این دوسال رو..

فقط سی و هفت تا؟ همین؟

بیدار شو و به من پایان بده..

حتی نمی خوام تا شونزده آذر برسم. شونزده آذری ک اینجا ب اسمشِ. شونزده آذری ک اولین بار دیدمت. لمست کردم. بوییدمت....

آنتی مدر ی ک دوستش داری داره میگه:

I should take what's left of this for myself..

تموم شد.

سی و شش

آذر..

همون آذری ک اولینبار همچی شروع شد. همون آذری ک وقتی چندروز پیش بهت تبریک گفتم گفتی آذر ت*می تبریک نداره.. و خب باید بهت می گفتم از جوابت تعجب نکردم! دیگه از هیچی تعجب نمی کنم. تعجب نکن وقتی آیفونِ 7پلاست تو دستمه و هیچ ارزشی برام نداره. آخرین گوشیِ دنیا تو دستامه و برام مهم نیست. برام دیگه هیچی مهم نیست. اپلِ تخمیت!